Sinds 1999 loop, bouw en ontwerp ik labyrinten, bij voorkeur buiten in de natuur. Ze geven een extra dimensie aan een locatie. Ze nodigen de bezoeker uit om binnen te komen en bieden daar inspiratie, reflectie, ontspanning of saamhorigheid, afhankelijk van ontwerp en aanleg, en de intentie van de bezoeker.
De kunst van ontwerp en realisatie is het kiezen van de juiste plek, vorm en materialen.
Dan versterkt het labyrint de natuurlijke kracht en charme van de locatie en heeft zijn uitwerking voor de beoogde tijdsperiode, hetzij een middag, hetzij jaren.
Die kunst is vanaf het begin mijn plezier en uitdaging geweest.
Goed voor Xi-ers…
Maar vanaf datzelfde begin ben ik mij ook bewust geweest hoezeer labyrinten ‘goed voor mij’ zijn. Ze geven helderheid in mijn bezige hoofd, een stevige verbinding met de aarde onder mijn voeten, en ruimte in mijn hart. Dat was ook één van de drijfveren om er meer van te willen weten, te experimenteren met verschillende vormen, en op zoek te gaan of en hoe ik ze in mijn werk voor Xi-ers kon gebruiken.
Ik heb de twee onderwerpen lang gescheiden gehouden, op twee websites: Zo’n ongewoon en wat mysterieus onderwerp als labyrinten kon toch eigenlijk alleen maar een recreatieve hobby zijn, naast mijn ‘serieuze’ werk? Maar er bleken geleidelijk steeds meer raakvlakken te komen.
Nu, met Ximension zijn ze ‘officieel’ samen gekomen, in het logo en inhoudelijk op de website: Inmiddels heb ik vaak genoeg ervaren hoezeer een labyrint wandeling met mijn cliënten iedere keer een cadeau voor de cliënt en voor mij is. Het thema van de Reis van de Held en de tocht door het labyrint hebben veel overeenkomsten, het labyrint van stagnatie maakt blokkades helder, enzovoort.
Mijn omgeving zag het allang gebeuren. Nu ben ik er zelf ook achter. Dat doet me wel wat denken aan voor je Xi uitkomen. Altijd een beetje eng want stel je voor wat mensen ervan kunnen zeggen; Maar eigenlijk lucht het me op dat ik het nu eindelijk doe, want het is een wezenlijk facet van wie ik ben.
Allemaal verschillende manieren
De eerste jaren legde ik de labyrinten uit met lange touwen op gras, of tekende ze met stoepkrijt op straat. In de zomers van 2002 tot 2006 realiseerde ik met behulp van enthousiaste mede-gravers grote strandlabyrinten aan de vloedlijn, die langzaam of snel vol water liepen bij het opkomende tij en zo alleen in de herinneringen van de bouwers en in foto’s overbleven.
In de periode daarna was ik lange tijd meer bezig met de theoretische onderbouwing van de toepassing van het labyrint bij het proces van tot excellentie komen en bij de herkenning van persoonlijke stagnatie van expressie.
Sinds het najaar van 2011 maak ik persoonlijke labyrinten voor cliënten o.a. op het strand, waarin zij hun eigen vragen op een nieuwe manier ervaren en hun volgende stap ontdekken. En ik teken ook nog steeds met mijn tuinhark en -krabber labyrinten op het strand voor de schoonheid of voor eigen gebruik en onderzoek. In de foto galerij kan je van allerlei vormen foto’s zien.